داستان فولاد با کشف آهن توسط انسان در قرن چهارم پیش از میلاد آغاز می-شود. شواهدی وجود دارد که در مصر دانه های آهن از شهاب سنگ ها گرفته شده است. آهن به دست آمده از شهاب سنگ، ماده ی بسیار ارزشمند به حساب می آمد، چرا که آنها منشا فرازمینی داشتند و شهاب سنگ ها تنها امکانی بودند که آهن آزاد را بدون زنگ زدن به روی زمین بیاورند. از آنجایی که در فضا اکسیژن موجود نیست آهن می¬تواند به صورت آزاد در شهاب سنگها موجود باشد و وقتی شهاب سنگها به زمین اصابت کردند استحصال آهن به صورت خالص از آنها ممکن گردید. اما آهن زمینی با اکسیژن موجود در سیاره زمین ترکیب میشود و سنگ معدن آهن را به وجود می آورد به همین دلیل آهن زمینی هیچگاه خالص نبوده است و به صورت ترکیبات آهن در سنگ معدن آهن وجود دارد. از زمانی که بشر فرا گرفت از سنگ معدن فلز آهن استخراج کند عصر آهن آغاز گردید.   

به بیان دقیق تر عصر آهن زمانی آغاز شد که بشر برای  اولین بار توانست آهن خالص را از سنگ معدن استحصال کند و این آغاز نیز در مکان های متفاوت جهان همزمان نبوده است. در هر حال میتوان متصور بود که عصر آهن در قرن دوم پیش از میلاد، در اواخر عصر برنز بوده باشد. برنز آلیاژی از ترکیب قلع و مس است. مزیت استحصال آهن در برابر برنز این بوده است که سنگ معدن آهن پراکندگی بیشتری به نسبت فلزات مس و قلع داشته است و این دو فلز به راحتی در زمین قابل جمع آوری نبودند، این گونه هم نبود که فلز مس خالص و قلع خالص را در کنار هم یافت و بشر هر کدام را میبایست در محلی دیگر کشف می¬کرد، در حالیکه سنگ آهن به راحتی در سطح زمین یافت می¬شد. می توان اعا نمود که عصر آهن تا حدود صد و پنجاه سال پیش زمانی که برای اولین بار تولید فولاد به صورت انبوه آغاز شد، ادامه داشته است.

- اگر چه نام عصر آهن معطوف به فلز آهن است لکن تولید فولاد نیز از همان اوایل عصر آهن شروع شده است. به این دلیل که فولاد از آهن خالص و درصد مشخصی از کربن ساخنه شده است.
امپراطور روم از فولاد نوریک Noric Steel شمشیر می¬ساخت و این فولاد از محلی  در اتریش کنونی که در آن دوران پادشاهی سلتیک نوریکام Celtic Kingdom Noricum نامیده می شد، به دست  می¬آمده. 
فولاد دمشق Demascus Steel و فولاد ووتز Wootz Steel در اوایل قرن ششم پیش از میلاد در نواحی هند کنونی تولید شد، در حالی که در چین اوایل قرن چهار پیش از میلاد ساخت فولاد آغاز شد. 
به تدریج ابزارهای بسیار مهمی از جنس فولاد ساخته می¬شد، موضوع اصلی تولید فولاد، دریافت محتوای کربن در اندازه درست آن بود. هر آهنی که میزان کربن آن بیش از دو درصد باشد چدن محسوب میشود. چدن از فولاد سخت¬تر و شکننده-ترBrittle است و انعطاف پذیری و شکل پذیری Ductile کمتری دارد. از خصوصیات مهم فلزات، انعطاف پذیری و شکل پذیری آنهاست اما چدن با وجود سختی بسیار شکننده بود و برای شکل دادن مناسب نبود. بسیاری از پل های چدنی به همین دلیل ترد و شکننده بودن در طول قرن نوزدهم فرو ریختند. 

پس از مدتی مشخص شد که اشکال شکنندگی سازه های چدنی به بالا بودن میزان کربن بستگی دارد. بنا براین به دنبال راهی برای ساخت فولاد با کارایی بیشتر و کربن کمتر بودند.بنابراین آهن فرفورژه Wrought Iron به عنوان آهن انعطاف پذیر برای اهداف سازه ایی و ساختاری مورد استفاده قرار گرفت.
درصد کربن آهن فرفورژه کمتر از 8/0% است که برای ساخت پل¬ها مناسب است؛ انعطاف پذیر تر است و بنابراین میتواند بدون شکستن خم شود و تاب بخورد و تنش کششی را تحمل کند. اما در مقابل آهن فرفورژه  از چدن بسیار نرم تر بود و این نرمی بیش از حد فاقد استحکام لازم برای تحمل سازه ها بود. این چنین بود که فولاد به منصه ظهور رسید.
میزان کربن فولاد 2% است و این مقدار بهینه برای حفظ استحکام مانند چدن و انعطاف پذیر بودن شبیه آهن فر فورژه است.
برای آشنایی با طرز تهیه فولاد لازم است که به روش های تولید فولاد در اوایل عصر آهن بازگردیم.  

ادامه دارد ....